به عزیز در حال از دست رفتن

سرم را، فکرهایم را، صداى خرد شدنِ جمجمه ام را میان دستهایم گرفته ام و راه میروم و خم میشوم به این همه گریه.

باران میبارد و زمین خیس است 

و کفشهاى رنگ و رو رفته ام که مدام فحش میخورد خیس است 

و موهام خیس است و راه میروم.

کوله ام را، 

تمام امید و آرزوى نویسنده شدنم را روى آسفالت خیس با خط کشى هاى زردش، 

با تمام آدمهاى خوشحال و غمگینش به دنبال خودم میکشم، 

نوشته هایم برگ برگ روى زمین خیس میریزند و جوهر خودکار روى تمام صفحه ها پخش میشود... 

اسم تو و هجا هاى غم انگیزِ عشقِ نوجوانى ام توى تمام خیابان ها پخش میشود... 

انعکاس نورِ چراغ ماشین ها روى سطح لغزنده و باران گرفته ى شهر پخش میشود، همه چیز شبیه یک بغض میشود.

تمامِ مغز من خیس میشود و

درد توى وجودم پخش میشود.

گریه، گریه، گریه میکنم به خیالِ غم انگیزِ عزیزِ دست نیافتنىِ نویسنده شدن 

و مردمى که سالهاست زودتر از موعد توى این شهر میمیرند...